Na jednej z paryskich ulic splatają się drogi skrajnie różnych ludzi. Początkującej, młodej aktorki Anny, która stoi na progu kariery filmowej. Jej chłopaka Georgesa, który pracuje jako fotograf wojenny. Nauczycielki muzyki pracującej w instytucie dla głuchoniemych dzieci, oraz Marii dziewczyny pochodzącej z Rumunii, która z żebrania na ulicy Paryża utrzymuje swoją rodzinę.

W samym sercu syberyjskiej głuszy, z dala od cywilizacji, 300 osób zamieszkuje małą miejscowości Bakhtia nad rzeką Jenisej – tak Werner Herzog, współautor i narrator filmu "Szczęśliwi ludzie: rok w tajdze", rozpoczyna niezwykłą opowieść. Razem z filmowcami, którzy tam dotarli, obserwujemy rok z życia myśliwych, wędkarzy i innych osób zamieszkujących wioskę. Codzienność w przykrytym śniegiem niedostępnym regionie świata.  Z pięknych kadrów filmu wyłania się obraz faktycznie szczęśliwych i spełnionych ludzi. Widać w nich także wielką miłość Dmitrija Wasiukowa, drugiego reżysera, do tajgi i jej mieszkańców. Malowniczym obrazom towarzyszy przepiękna, kontemplacyjna muzyka. Oni żyją z ziemi, są samowystarczalni i prawdziwie wolni. Nie ma podatków, nie ma rządu, nie ma prawa, nie ma biurokracji, nie ma telefonów, nie ma radia, mają za to własne wartości i normy postępowania. Jeśli cywilizacja ludzka zostałaby zniszczona, oni przetrwaliby dzięki wiedzy swoich przodków – twierdzi Herzog.

Młody Chińczyk, Cheng Huan przybywa do Londynu, by głosić nauki Buddy. Zamiar bohatera spala na panewce, więc zakłada sklepik w slumsach. Czas spędza na pracy, paleniu opium i obserwacji sąsiadów, zwłaszcza 15-letniej Lucy, dręczonej i bitej przez ojca, zawodowego boksera. Pewnego dnia, na progu swojego domu, Cheng Huan znajduje skatowaną Lucy, zabiera ją do siebie i zaczyna się nią opiekować. Nie jest im jednak dane być razem. Pod nieobecność gospodarza, ojciec zabiera córkę do domu. Uzbrojony Cheng Huan wyrusza odzyskać dziewczynę.

Nastoletni miłośnik filmów wideo traci kontakt z rzeczywistością do tego stopnia, ze popełnia morderstwo, nagrywając wszystko na kamerze i bez ogródek wyznając rodzicom, co zrobił.

Nuda życia w małym miasteczku pożera żywcem Billa Williamsona. Czując się skrępowany i klaustrofobiczny w bezsensownej harówce codziennego życia i bezradny wobec przytłaczającego globalnego rozpadu, Bill zaczyna popadać w szaleństwo. Jego szokująco brutalny plan wstrząśnie podstawami społeczeństwa, malując ulice krwią.

George Laurent, patriarcha bogatej europejskiej rodziny, ulega stopniowo postępującej demencji. Niestety nie może liczyć na oparcie w dzieciach, z którymi dzieli pałacowy dworek w Calais, osławionej uchodźczej przystani. Życiowe perypetie jego syna Thomasa i córki Anne można określić jednym słowem jako skomplikowane. W tej rodzinie każdy chowa trupa w szafie. Kilka dni, podczas których wyjdą na jaw długo skrywane sekrety, postawiają bohaterów w obliczu katastrofy. Czy wszystko zakończy się... happy endem?

Nowo zatrudniona pomoc domowa zaprzyjaźnia się z urzędniczką pocztową, która namawia ją do buntu przeciwko swoim pracodawcom.

Film, utrzymany w konwencji paradokumentu, opowiada historię Virgila Starkwella. Jako dziecko był gnębiony przez kolegów, w dorosłym życiu również mu nie idzie. Utrzymuje się z drobnych kradzieży i chwyta się różnych zajęć. Kiedy wreszcie poznaje piękną dziewczynę, wydaje się, że wszystko zacznie się układać. Zanim to nastąpi, musi jednak napaść na bank [fdb.pl].

Georges jest prezenterem telewizyjnego programu, w którym ocenia nowe książki. Pewnego dnia ktoś zaczyna wysyłać mu kasety, na których ukrytą kamerą zarejestrowano jego rodzinę w trakcie spaceru po ulicy. W miarę jak materiały na taśmach stają się coraz bardziej intymne, wszystko zaczyna wskazywać na to, że nadawca zna Georgesa od dłuższego już czasu. Mężczyzna czuje, że nad jego bliskimi zawisło wielkie niebezpieczeństwo, ale, ponieważ nikt bezpośrednio im nie groził, policja odmawia pomocy.

Początek filmu wprowadza widza w świat wielkomiejskiego metra, którym rządzi anonimowy mężczyzna – rzeźnik, prześladujący ostatnich pasażerów, mordujący ich nocą przy użyciu młota do mięsa i rzeźniczego haka. Następnie wprowadzony zostaje wątek głównego bohatera, fotografa Leona Kauffmana. Inspiracją dla jego sztuki jest ulica; zdjęcia tworzone właśnie na niej w zamyśle fotografa przepełnione są emocjami i prawdą. Dziewczyna Leona, Maya, pracuje jako kelnerka w miejscowym barze. Pewnej nocy, przemierzając miasto, artysta ratuje z opresji młodą kobietę, terroryzowaną przez bandę zbirów. Następnego dnia dowiaduje się, iż owa kobieta – w istocie światowej sławy modelka – minionego wieczoru zaginęła, a Leon był ostatnią osobą, która ją widziała. Niedługo później uwagę Leona przykuwa podejrzanie zachowujący się mężczyzna. Decyduje się on na wszczęcie cichego śledztwa w jego sprawie.

Wędrowny siłacz-artysta Zampano (Anthony Quinn) kupuje od ubogiej rodziny dziewczynę, która ma mu towarzyszyć w występach cyrkowych. Zampano traktuje Gelsominę (Giulietta Masina) jak niewolnicę - znęca się nad nią, szkoli i wydaje polecenia. Początkowo dziewczyna chce uciec, jednak później wykształca w sobie chęć pomocy dla oprawcy. Między głównymi postaciami rodzi się dziwna więź.

Erika Kohout (Isabelle Huppert) to czterdziestoletnia nauczycielka gry na fortepianie w konserwatorium w Wiedniu. Jest bardzo poważana ze względu na swój niezwykły talent i silną dyscyplinę, ale poznano ją również jako ostrą i wymagającą nauczycielkę. Choć jest kobietą w średnim wieku, wciąż mieszka razem z matką (Annie Girardot), z którą jest silnie związana i po której odziedziczyła surową naturę. Nie ma męża, ani kochanka, ale swoje potrzeby emocjonalno-seksualne umie zaspokajać i to w niestandardowy sposób. Regularnie bywa w kinach porno i peepshowach, gdzie uwalnia się spod wpływu matki. Jej seksualizm jest mieszanką chorobliwego voyeuryzmu (podglądactwa) i praktyk masturbacyjnych o podłożu masochistycznym. Erotyczny świat Eryki i jej codzienne życie nauczycielki biegną różnymi drogami. Jednak pewnego dnia, jeden z jej studentów - Walter (Benoît Magimel) postanawia ją uwieść...

Monty Brogan - diler współpracujący z rosyjską mafią, ma za 24 godziny stawić się w więzieniu, by odbyć siedmioletni wyrok. Pół roku wcześniej policjanci znaleźli u niego w mieszkaniu znaczną ilość narkotyków. Ostatniego wieczoru spędzanego na wolności Monty idzie z przyjaciółmi, Jacobem i Francisem, do klubu nocnego. Następnego dnia rusza z ojcem w drogę do zakładu karnego. Starszy pan proponuje, że wywiezie go na wschód kraju. Oczyma wyobraźni Monty widzi, jak mogłoby potoczyć się jego życie, gdyby skorzystał z możliwości ucieczki.

Do małego, jednorodzinnego domku, położonego w pięknej okolicy nad jeziorem, przybywa rodzina - tata o imieniu Georg (Ulrich Mühe), mama - Anna (Susanne Lothar) i synek (Stefan Clapczynski). Przyjechali tu na wakacje, by odpocząć od wielkomiejskiego gwaru. Jadąc w kierunku domu zauważają mieszkających w okolicy znajomych w towarzystwie dwóch młodych mężczyzn. Sąsiedzi ci zachowują się dziwnie chłodno w stosunku do przybyłej rodziny. Wkrótce domostwo bohaterów odwiedzi ta sama dwójka, która towarzyszyła ich znajomym. Szybko okaże się, że Peter (Frank Giering) i Paul (Arno Frisch) to dwaj zdegenerowani psychopaci, którzy postanowili "zabawić" się kosztem tejże rodziny.

Kiedy 76-letni Charles Foster Kane, magnat prasowy, na łożu śmierci wypowiada jedno, jedyne słowo, "Różyczka", wszyscy zgromadzeni w ogromnym zamku Kane'a Xanadu popadają w konsternację. Nawet przeprowadzona przez grupę dziennikarzy wnikliwa analiza kronik filmowych nie daje odpowiedzi na pytanie, co oznacza owa enigmatyczna "Różyczka". Ani w życiu publicznym Kane'a, ani jego życiu towarzyskim i zawodowym nie można znaleźć rozwiązania dręczącej wszystkich zagadki. Jeden z reporterów postanawia rozszyfrować znaczenie tego słowa.

Żywot rodziny pana Ki-taeka nie należy do najbardziej udanych. Rodzice z dwójką dorosłych dzieci żyją w nędzy, wszyscy są bezrobotni, a przyszłość rysuje się tylko w szarych barwach. Jednak pomimo niedoli, potrafią być ze sobą blisko, kochać się i trwać w zgodzie - nikt tu nie krzyczy w desperacji "Jak żyć?!". Pewnego dnia otrzymują prezent od losu, który przepełnia ich nadzieją oraz wizją stałego dochodu. Syn Ki-woo zostaje polecony przez kolegę, studenta prestiżowego uniwersytetu, na dobrze płatną posadę korepetytora. Chłopak udaje się na rozmowę kwalifikacyjną do domu rodziny Parków, żyjących w zupełnie innym świecie. Pan Park jest właścicielem międzynarodowej firmy z branży IT, ma też piękną żonę Yeon-kyo. Spotkanie dwóch jakże odmiennych rodzin prowadzi do ciągu tragikomicznych wydarzeń.

Nowy film Walt Disney Animation Studios – „Raya i ostatni smok” zabiera nas w podróż do mitycznej Kumandry, krainy, w której kiedyś, dawno, żyli obok siebie ludzie i smoki. Później, gdy światu zaczęła grozić zagłada, smoki poświęciły się dla ratowania ludzi. Po 500 latach te same złe moce powracają. Chcąc ocalić swój kraj i pogodzić zwaśnione ludy Kumandry, dzielna księżniczka Raya rusza na poszukiwanie ostatniego, legendarnego smoka. Po drodze dowie się, że aby uratować świat, nie wystarczy mieć smoka – potrzebne są też wzajemne zaufanie i współpraca. Filmowej Rayi, mądrej wojowniczce, głosu użyczyła Barbara Gąsienica-Giewont, a w magiczną, lecz cierpiącą na brak wiary w siebie smoczycę Sisu wcieliła się Katarzyna Dąbrowska. Na swojej drodze Raya spotka też 10-letniego ulicznika Bouna, straszliwego wojownika Tonga oraz Noi — niemowlę-złodziejkę i jej bandę ongisów.

Irak. Żołnierze elitarnej jednostki zmuszeni są do wzięcia udziału w niebezpiecznej grze w kotka i myszkę. Łączą swoje siły, gdyż miasto w którym się znajdują pogrąża się w coraz większym chaosie i staje się coraz bardziej niebezpieczne. Każdy może być tutaj potencjalnym wrogiem, a każda napotkana rzecz śmiertelną bombą.

Oppenheimer w czasie II Wojny Światowej był dyrektorem programu rozwoju broni jądrowej "Manhattan". Poza działalnością związaną z bronią atomową Oppenheimer miał ogromne osiągnięcia w innych dziedzinach fizyki, między innymi w badaniach czarnych dziur oraz promieniowania kosmicznego. Resztę życia po opracowaniu bomby atomowej poświęcił na działalność na rzecz ograniczania rozprzestrzeniania się broni jądrowej. Był oskarżany przez amerykański rząd i służby o powiązania z ruchem komunistycznym oraz działalność szpiegowską. W latach 50. został pozbawiony dostępu do tajnych dokumentów. Dopiero prezydent Kennedy dokonał jego politycznej rehabilitacji. Oppenheimer jest dziś uznawany za jeden z symboli pacyfizmu i sprzeciwu wobec rozprzestrzeniania broni atomowej.

Młoda mężatka Charlotte (Scarlett Johansson) pojechała z mężem, fotografikiem show-businessu (Giovanni Ribisi) na zdjęcia do Japonii, jednak nudzi się tam, a jej układy z mężem nie są najlepsze. Przypadkiem poznaje Boba (Bill Murray) – starzejącego się gwiazdora filmowego, który przyjechał do Japonii na sesję reklamującą whisky Santori. Stopniowo między nimi nawiązuje się specyficzna nić porozumienia i uczucia. Bob i Charlotte zdają sobie sprawę, jak wiele ich łączy, jednak muszą się rozstać.