Samuele and Marzio, as teenagers, make a promise to be friends forever, but adulthood, women and everyday problems sneak into their lives.

A father and his son who lived seperated for some time meet each other one day and try to talk their problems over and understand their diametrical differences.

"Smoking" and "No Smoking" are two segments of the film which are based on closely connected plays. The original plays covered eight separate stories, which have been pared down to three each for these movies. At a certain point in the story of each segment, the five female characters (all played by Sabine Azema) and the four male characters (all played by Pierre Arditi) have their lives skillfully recapped in terms of "what might have happened" if they had made or failed to make certain choices. For example, "No Smoking" focuses chiefly on the relationship between the mild-mannered Miles Coombes and his infinitely more aggressive and ambitious wife, Rowena.

Pogrążony w żałobie ojciec zmaga się z obskurnym, manipulacyjnym światem windykacji, walcząc jednocześnie z demonami swojej przeszłości.

Biasutti and Perbellini have the same name, Fausto, and they both hate life in the big city. They meet by chance during a trip for amateur photographers, become friends and begin to cultivate together the dream of going to live in the countryside, keeping with the fruit of their efforts. When Biasutti inherits his grandmother’s old house in Valvana, in the hills of the north east, the dream can finally become reality: the welcome in the village, however, proves less warm than expected.

After losing his farm during the floods of 1953, a romantic Dutch farmer is tired of getting his socks wet. He cycles to Italy and decides to grow tulips in the sweltering heat of Puglia.

Who is Anton Haliakov, who has just been abducted by the M.I.5 in London? A Soviet scientist apparently. But sixteen years before the man had another identity, Clément Tibère, and another nationality, French. So what led him to become Russian and to change identity? And why are the British secret services interested in him?

Clémence Alpharo, who, in order to get a permanent contract in the company that has just hired her, must push Henri Giffard, a sales representative at the end of his career, towards early retirement. But Giffard refuses. His work is the only thing that still gives meaning to his life. Caught between the prospect of a professional future that would allow her to escape her family history and the unexpected affection she feels for the salesman, Clémence must choose. A choice that will inexorably push Clémence and Henri to the limit.

Michele is a Communist MP who loses his memory in a car crash—although nobody seems to notice. Over the course of a water polo match ahead of election day, he begins to remember his past life, revealing the picture of a man whose personal and political identity crisis mirrors the one of Italian communism.

Bohaterem filmu jest ksiądz z bogobojnej mieszczańskiej rodziny, którego kontestacja młodzieżowa 1968 roku zastała u progu studiów wyższych. Był potem proboszczem na południu, na jakiejś malowniczej wyspie, ale wezwano go do rodzinnego Rzymu, by mu powierzyć małą, zaniedbaną parafię na peryferiach. Przybywa po latach do Rzymu, a tu tymczasem wiele się pozmieniało. Po wielu doświadczeniach Don Giulio postanawia opuścić Rzym i udać się na prowincję, gdzie ma nadzieję być bliżej Boga i ludzi.

Tori jest małym chłopcem, Lokita zaledwie nastolatką, oboje uciekli przed przemocą i biedą z Afryki Zachodniej i chcieliby razem ułożyć sobie życie w Belgii. Obojętność imigracyjnych urzędników, rodziny domagające się wsparcia i długi zaciągnięte u przemytników spychają jednak bohaterów w szarą strefę, gdzie do eksploatowania pozbawionych opieki i praw dzieci przyłączają się przestępcy. Podejrzani dla urzędów, bezbronni wobec przemocy, chłopak i dziewczyna mają tylko siebie. „Tori i Lokita” to opowieść o odwadze i nadziei, których nie sposób złamać. O sile przyjaźni w świecie, który niszczy więzi, o wartości wzajemnej troski, choć wokół liczą się tylko pieniądze.

Tytułowy bohater Diego de Zama to zarządca rezydujący na peryferiach XVIII-wiecznej hiszpańskiej kolonii. Żyje w stanie ciągłego oczekiwania na awans, pragnie wykazać się przed mocodawcami i zostać przez nich dostrzeżony. Wypatrując przyszłości, nie dostrzega jednak wartości tego, co dzieje się wokół niego. Jest więźniem urzędu, człowiekiem uporczywie przywiązanym do rytuałów, patrzącym na siebie przez pryzmat swojej pozycji społecznej. Tropikalny upał i wilgoć szybko jednak demaskują pustkę przywiezionych z Europy norm. Im rozpaczliwiej bohater trzyma się sztywnych reguł, których w jego mniemaniu przestrzegać powinien urzędnik, kolonizator i dumny biały mężczyzna, tym więcej czeka go upokorzeń.

The Adults, opowiada historię Erica powracającego do rodzinnego miasta, aby odwiedzić siostry, ale jego plan, aby podróż trwała krótko, staje się nie do zrealizowania, gdy znajduje nowe ujście dla swojego uzależnienia od pokera. Pozostając w mieście, Eric spędza długo obiecywany czas z siostrami i jest zmuszony skonfrontować się z tym, jak relacje z dzieciństwa nie zawsze przekładają się na relacje z dorosłymi.

Życie nie rozpieszcza Lucii i Arturo. Ktoś w ich małżeństwie pozwolił sobie na zdradę – i poznajemy ich właśnie podczas gorącej kłótni. Muszą jednak nad sobą panować, z uwagi na to, że ich nastoletnia córka Rosa rzekomo śpi. Koniec końców, Arturo opuszcza dom rodzinny, najwyraźniej na zawsze. Lucia, przepracowana inspektorka nadzoru, zbyt delikatna na brutalną rzeczywistość wokół, musi się zatem przygotować na istotne zmiany w życiu. Niedługo potem bohaterka w trakcie jednego z wyjazdów służbowych spotyka kobietę, którą początkowo bierze za bezdomną uchodźczynię. Ta jednak przedstawia się jej jako... Matka Boska...

Rok 1982. W czerwcu cała Sycylia z zapartym tchem ogląda rozgrywki mistrzostw świata w piłce nożnej. Włosi marzą o Pucharze Świata. Tymczasem młody Gianni (Samuele Segreto) bierze udział w kolizji dwóch motorowerów. Na szczęście, obywa się bez poważniejszych szkód. Drugi uczestnik wydarzenia to Nino (Gabriele Pizzurro), chłopak w wieku Gianniego. Chłopcy szybko nawiązują nić porozumienia. Ich przyjaźń szybko przeradza się w coś więcej. Ani ich rodziny, ani reszta społeczeństwa nie patrzy przychylnie na zacieśniającą się więź dwóch chłopców. Mimo uprzedzeń Gianni i Nino starają się to wszystko ignorować i cieszyć się swoją bliskością.

Tytułowy Pamfir, niegdyś przemytnik, dziś robotnik zarabiający na chleb w Polsce, wraca do domu w Zachodniej Ukrainie. Chce spędzić we wsi doroczny karnawał, a przede wszystkim pobyć z żoną i synem. Nastoletni Nazar wpada jednak w kłopoty i ojciec zmuszony jest spłacić jego dług. Pamfir odnawia stare kontakty i przyjmuje ostatnie zlecenie. Nie wie, że wkracza w świat, w którym da się przemycić wszystko, z wyjątkiem dobra. Jeden z najlepszych ukraińskich filmów roku mistrzowsko splata filmowe konwencje, pogańskie mity i ukraińską rzeczywistość. W „Pamfirze” migracja zarobkowa wydaje się jedyną szansą ucieczki od braku perspektyw i wszechobecnej korupcji – na lata rozdziela jednak rodziny. Pobrzmiewają tu też dalekie echa wojny, dopisując filmowi nowe, zaskakujące znaczenia. Bo choć nie mówi o niej wprost, wizjonerski „Pamfir” stał się metaforą obecnej sytuacji.

Przyszłość Marguerite, błyskotliwej studentki matematyki w prestiżowej Ecole Normale Supérieure, wydaje się być zaplanowana. Jako jedyna kobieta na swoim roku, Marguerite kończy pracę magisterską, którą musi zaprezentować publiczności złożonej z naukowców. W tym wielkim dniu, błąd wstrząsa jej pewnością i wszystkie jej fundamenty upadają.

Pokazywany na Berlinale dramat, będący reinterpretacją słynnych „Gorzkich łez Petry von Kant” Rainera Wernera Fassbindera. Petrę zastępuje w niej Peter, alter ego Fassbindera. Ów demoralizator i demiurg właśnie przemyśliwuje nad nowym filmem, intensywnie mieszając pracę z bujnym życiem prywatnym.

Comedy about the flawed Italian healthcare system of the time and a doctor's expeirence with it.