Fascynujący i dość nietypowy film wojenny. Sam fakt, że przy jego produkcji współpracowały ekipy niemiecka z rosyjską, jest interesujący, zważywszy na koleje wojenne, kiedy to Niemcy ponieśli na froncie rosyjskim druzgocącą klęskę, a jak wiadomo, do dziś tlą się zadawnione urazy pomiędzy nacjami. Jest to obraz jednak nie tylko z tego względu interesujący. Na oklaski zasługuje bardzo ciekawy scenariusz. Losy jeńców niemieckich, którzy trafili pomiędzy rosyjską ludność, przedstawiono obiektywnie i bez zbędnego patosu. Mottem filmu są znamienne słowa: "Jesteśmy tylko pionkami w historii". Tragiczne zakończenie na długo nie pozwala wymazać tego obrazu z pamięci.

Działania wojenne co prawda ustały, ale życie codzienne to ciągła walka o przetrwanie w tym powojennym obozie pracy, gdzie jeśli chcesz przeżyć, musisz przysiąc wierność maszynie - zardzewiałemu, monstrualnemu parowozowi, mknącemu przez syberyjskie pustkowia. Pewnego dnia przybywa Ignat - wielbiący parowozy maszynista, z kolekcją wojennych medali i migrenami wywołującymi makabryczne halucynacje. Ignat żyje na granicy ryzyka, osiągając zawrotne prędkości na żelaznych maszynach. Kiedy dowiaduje się o tym, że za rzeką ukryty jest parowóz jeszcze z przedwojennych czasów, nic go nie powstrzymuje. Odnajduje nie tylko porośniętą mchem maszynę jeszcze z czasów przedwojennych, ale także mieszkającą w nim młodą dziewczynę, Niemkę Elzę, córkę aresztowanego w czasie wojny niemieckiego inżyniera. Ignat zabiera do wioski i parowóz, i dziewczynę, nie wiedząc, że stoczy niebawem walkę o nią i o swoje życie.