W filmie Campillo euforia spotyka rozpacz, a przyspieszone bicie serca przypomina tykanie odliczającego czas zegara. Bo o wyścig z czasem tu chodzi: mamy wczesne lata 90., epidemia AIDS zbiera we Francji swoje żniwo przy cichej zgodzie rządu i koncernów farmaceutycznych. Zmowę milczenia wokół choroby akcjami, marszami, happeningami starają się przerwać aktywiści z paryskiego ACT UP.

Héloise (Sandrine Kiberlain) ma trójkę dzieci. Najmłodsze z nich Jade (Thais Alessandrin), tak jak wcześniej jej rodzeństwo, szykuje się do opuszczenia domu. Niedługo kończy szkołę średnią i planuje wyjechać na studia do Kanady. Wywołuje to prawdziwą rozpacz jej matki, która bardzo przeżywa całą sytuację. Zaczyna rozpamiętywać dzieciństwo córki. Obsesyjnie też wszystko fotografuje, by mieć do czego wracać, gdy Jade wyjedzie. Nagrywanie kolejnych filmów zajmuje ją bardziej od rzeczywistego spędzania czasu z osiemnastoletnią córką.

Kiedy Uma odmawia poślubienia wskazanego przez rodzinę bajecznie bogatego kandydata, zostaje wysłana do tajemniczej szkoły o nazwie Paradise Hills. Położona na wyspie placówka z internatem przeznaczona jest dla podobnych jej krnąbrnych reprezentantek szlachetnych rodów. Tu, pod czujnym okiem dyrektorki , mają przeobrazić się w idealne i posłuszne dziedziczki rodowych fortun. Na pierwszy rzut oka szkoła wydaje całkiem miłym, nieco baśniowym miejscem, w którym czas wypełniają zajęcia z etykiety, nauka tańca i joga. Uma jest jednak pewna, że za tą fasadą kryją się mroczne tajemnice. Ma zamiar przekonać inne dziewczyny do podjęcia próby ucieczki…

Szesnastolatka, znudzona rówieśnikami, angażuje się w relację ze starszym od siebie mężczyzną.

Artysta opłakujący śmierć swojego słynnego męża-pisarza razem z dwójką przyjaciół jedzie do Paryża, gdzie razem mierzą się z bolesnymi sekretami i trudnymi prawdami.