Akcja filmu rozgrywa się w ciągu kilkunastu godzin. Bohaterami są zwyczajni ludzie, którzy nie mają ani czasu, ani chęci działania, mijają się na ulicy, nie oglądając się za siebie. Robi to za nich kamera, która obserwuje ich małe, prywatne światy. Dlaczego właśnie kallafiorr? Bo kallafiorr jest kwiatem, a nie bulwą i do tego kojarzy się z Kalifornią.

Patryk włamuje się do domku w małym mieście. Wyrok sądu nakazuje mu prace społeczne w puckim hospicjum, gdzie poznaje niezwykłego ks. Jana Kaczkowskiego. Duchowny angażuje młodych chłopaków z zawodówki, na pozór twardych buntowników, w pomoc śmiertelnie chorym. W swojej pracy skupia się na bliskości, czułości i walce o relacje z drugim człowiekiem. Uczy empatii. A czyni to z hurtową ilością humoru, czym zyskuje ogromną popularność. Niedługo później Jan sam staje się pacjentem swojego hospicjum. Patryk zostaje postawiony w sytuacji, która zmieni całe jego życie.

Joanna wraca do rodzinnej wioski na pogrzeb ojca. Jeszcze tej samej nocy w rodzinie wybucha awantura - kobieta postanawia spełnić marzenie ojca o świeckim pochówku, na co kategorycznie nie zgadza się jej matka. Joanna, chcąc osiągnąć swój cel, zaczyna poznawać prawdę o zmarłym ojcu. A wraz z nią odkrywa szokujące fakty z życia swoich rodziców.

Kelnerka, zatrudniona w barze na końcu świata, prowadzi nudne i przygnębiające życie. Pewnego dnia w jej miejscu pracy zjawia się nieznajoma kobieta, która na kogoś czeka.