Są trzy rzeczy, które musi zrobić prawdziwy mężczyzna. Zasadzić drzewo, zbudować dom i... spłodzić potomka. A co jeśli mężczyzna nie może mieć dzieci?

Jan i jego żona Barbara bezskutecznie starają się o dziecko. Wkrótce wybucha II wojna światowa. Małżonkowie ukrywają w mieszkaniu żydówkę, wdowę Reginę. Między nią a Janem rodzi się wzajemna fascynacja. Wreszcie dochodzi do zbliżenia, w wyniku którego kobieta zachodzi w ciążę. Upokorzona Barbara zaczyna udawać, że również spodziewa się dziecka. Odbiera Reginie niemowlę. [filmweb.pl]

Władysław jest wdowcem. Mierzi go degradacja otaczającego go świata, pełnego dwuznaczności moralnej. Sam nie zawsze postępował w życiu uczciwie, teraz chciałby to odpokutować. Przypadkowo ratuje młodą dziewczynę, która została napadnięta przez bandę wyrostków. Udziela jej schronienia. Ella, wdzięczna mężczyźnie, postanawia zostać u niego dłużej. Pragnie zerwać z dotychczasowym życiem. Władysław nie potrafi jej odmówić, choć wie, że zostanie napiętnowany i potępiony przez najbliższe otoczenie. Wielkanocna wizyta córki upewnia go, że miał rację.

Sztuka Wojciecha Tomczyka w reżyserii Waldemara Krzystka zdobyła Grand Prix na Festiwalu Dwa Teatry w roku 2007, a Dominika Ostałowska, Halina Łabonarska i Janusz Gajos – nagrody dla najlepszych aktorów. Temat podjęty przez Wojciecha Tomczyka jest bardzo gorący, dotyczy wciąż bolesnych rozliczeń z PRL-em, problemu ofiar i katów, uwikłanych w system komunistyczny i postkomunistyczny. Do emerytowanego oficera kontrwywiadu wojskowego zgłasza się dziennikarka. Hanka chce uzyskać informacje o pułkowniku, z którym nasz emeryt spotkał się w szkole piechoty, gdzie studiowali od jesieni 1953 roku. Stefan Kołodziej ma jednak inne plany. Chce opowiedzieć Hance swój życiorys, który w podejrzany sposób splata się z życiem dziennikarki. Spowiedź Pułkownika odsłania przerażające szambo komunizmu: wykończeni ludzie, zniszczone rodziny i kariery.

Młody tenor, Adam Laszcz, zwycięzca konkursu śpiewaczego, przyjeżdża z Białegostoku do Warszawy w nadziei, że tu zrobi karierę. Ma na utrzymaniu żonę i kilkuletnią córeczkę. Dorabia lekcjami w szkole i koncertami na prowincji, ale marzy mu się angaż w stołecznej operze. Czekając na życiową szansę, gnieździ się z rodziną w ciasnym, wynajętym mieszkanku, dojeżdża do pracy starym "maluchem" i codziennie walczy o miejsce na rozkopanym parkingu z przeganiającym go stamtąd operatorem koparki. Niespodziewanie otrzymuje - w zastępstwie chorego kolegi - propozycję występu w transmitowanym przez telewizję koncercie sylwestrowym w Filharmonii Narodowej. Na próbach wypada świetnie, chwali go dyrektor, koledzy powoli przełamują niechęć do młodego prowincjusza...

Do Polski przyjeżdża Frank Wasinsky, detektyw z chicagowskiej policji, ścigający zabójcę swego brata. Trop prowadzi do niejakiego "Blizny", Rosjanina powiązanego z mafią. Po serii niebezpiecznych perypetii Frankowi udaje się wreszcie dopełnić zemsty. Jednak na tym jego przygody nad Wisłą bynajmniej się nie kończą. Wasinsky wpada bowiem na ślad przestępczej działalności grupy chirurgów w pewnym szpitalu. Z pomocą urodziwej Anny, córki jednego z lekarzy, dzielny policjant przystępuje do kolejnej rozprawy z przestępcami.

Ekipa telewizyjna ma nakręcić film o szczęśliwej rodzinie. Wybór pada na familię Adama Hyńczaka, dobrze sytuowanego bankowca, który cieszy się opinią przyzwoitego człowieka. W trakcie powstawania zdjęć wychodzi jednak na jaw, że pod pozorami rodzinnej idylli kryją się poważne problemy i patologie. Zarówno Adam, jak i jego żona, Magda, są całkowicie zaprzątnięci własnymi sprawami. W ogóle nie zauważają, że z ich dorastającym synem dzieje się coś niedobrego. Jakiś czas temu, znalazłszy się na życiowym zakręcie, sięgnął po narkotyki.

Jesień 1942 roku. Na warszawskim Żoliborzu odbywa się konspiracyjne spotkanie oficerów AK. Rotmistrz Leliwa informuje zebranych, że dowództwo powołało oddział do zadań specjalnych, oznaczony kryptonimem "Litzmanstadt". Dowódcą mianowano majora Jeremiego. Pierwszą misją grupy jest zdobycie gotówki na zakup broni i amunicji od włoskiej armii, która, wycofana z frontu wschodniego, tymczasowo stacjonuje w Polsce. Kontynuacja filmu "C.K. Dezerterzy".

"Łagodna" - znakomite opowiadanie Fiodora Dostojewskiego ma szczęście do filmu. Najpierw, w 1969 roku przeniósł je na ekran Robert Bresson. Francuski reżyser niemal zrezygnował z fabuły i dialogów. Wierny swemu ascetycznemu, "suchemu" stylowi skupił się na rejestracji mimiki, gestów i zachowań bohaterów. Z drobiazgowością godną naukowca śledził grymasy ich twarzy, krople potu na czole, zaciskanie palców. Metoda okazała się na tyle dobra, by przysporzyć filmowi sporego rozgłosu. Być może dlatego długo nikt nie poważył się na kolejną adaptację "Łagodnej". Uczynił to dopiero Polak - Piotr Dumała. Stało się to w 1985 roku. Jego krótki, niespełna dziesięciominutowy animowany film także stał się wydarzeniem. Reżyser potrafił bezbłędnie zespolić stronę plastyczną utworu z jego ścieżką dźwiękową, zyskał uznanie precyzją w komponowaniu szczegółu i umiejętnością sugestywnego przeniesienia stanów psychicznych na język animacji.

Współczesna, wielowątkowa opowieść ukazująca 18 godzin z życia czwórki nieznajomych. Każde z nich przyjechało do Warszawy w ten sam zimowy dzień, by odmienić swoje życie i odnaleźć miejsce w tajemniczej, wymykającej się łatwemu opisowi metropolii. Drogi bohaterów będą się przecinać, a wzajemne spotkania na zawsze odmienią ich losy.

Dziwna z nich była para. Tego dnia kazali sobie podać kawę i rum, wraz ze stolikiem i dwoma krzesełkami na zieloną polankę, po przeciwnej od karczmy stronie jeziora. Służąca nie odeszła od nich dalej niż czterdzieści kroków, gdy usłyszała strzał. Po dalszych trzydziestu huk drugiego. Bawią się państwo - pomyślała. Ale właściciel zajazdu "Pod nowym dzbanem", Stimming, już wiedział, co się stało. Śledził całą scenę przez lornetkę. Widział, jak mężczyzna strzelił do kobiety, a chwilę później włożył lufę pistoletu do ust. Już wcześniej podglądał gości w ich pokoju, obserwował "próbę generalną" desperackiego czynu: mierzenie, celowanie. O wszystkim opowiedział później policjantom. Dopiero od nich dowiedział się, że zabójca i samobójca zarazem, Heinrich von Kleist, był poetą...

Ditto jest idealistą. Nie przywiązuje, w przeciwieństwie do Liny, jego towarzyszki życia, wagi do otaczających go rzeczy. Linę natomiast urzekają przedmioty i cała jej uwaga koncentruje się na ich gromadzeniu. Któregoś dnia wszystkie rzeczy buntują się przeciwko Ditto. Przedmioty skarżą się Linie, że to Ditto źle się z nimi obchodzi i Lina wierzy przedmiotom. Ditto postanawia zamienić się w rzecz, aby pokazać Linie ich prawdziwą naturę. Jednak rzeczy nie są złośliwe wobec Liny. Po pewnym czasie Ditto zaczyna rozumieć, że przegrał wojnę z rzeczami.