Młoda Elena (Elena Topalidou) zwiedza świat, podróżując samotnie swoim samochodem. Pewnego dnia pod wpływem impulsu postanawia udać się w rejs promem na wyspę. Tam poznaje Antonisa (Antonis Tsiotsiopoulos), który właśnie idzie na cmentarz, by zakopać ossarium. Ponieważ jego auto uległo awarii, Elena proponuje mu podwózkę. Na cmentarzu okazuje się, że Antonis nie może z powodów formalnych zrealizować swoich planów. Elena postanawia dotrzymać mu towarzystwa przy poszukiwaniach równie dobrego miejsca na zakopanie pudełka. Podczas wspólnej wyprawy po wyspie, młodzi ludzie cieszą się swoim towarzystwem.

Po wielu latach Artemis postanawia wrócić do rodzinnych Aten, aby zająć się chorym ojcem. Dwudziestokilkulatka opiekuje się małomównym ojcem, reagującym na wszystko ze stoickim spokojem. Próbuje zrozumieć człowieka, którego nigdy tak naprawdę nie znała. Artemis odkrywa tajemnicę z jego przeszłości i ma pełny obraz warunków, które ukształtowały skomplikowaną osobowość ojca. Uświadamia sobie, że mimo trudności, bardzo się kochają.

Jest początek XX wieku na dystopijnej greckiej wyspie. Hadoula, wdowa, która w młodym wieku straciła męża, Loannisa Fragkosa, jest kobietą, która nauczyła się, jak przetrwać w zdominowanym przez mężczyzn i skrajnie patriarchalnym społeczeństwie. Hadoula nosi w sobie trudne brzemię. Jak pałeczkę przekazaną jej przez matkę i poprzednie pokolenia, ma zaakceptować umniejszanie i degradację kobiet. Hadoula reaguje. Wkrótce wybucha jej osobista, wewnętrzna rewolucja. Ofiarami jej wybuchu padają małe dziewczynki z wyspy, które uwalnia od społecznego i ekonomicznego ciężaru, jaki niesie ze sobą ich egzystencja, odbierając im życie. Jej działania doprowadzą ją do konfrontacji z prawem. Opuszcza swój dom i ucieka do swojego schronienia, natury. Ale choć jej wiara i moralność podpowiadają jej, że postąpiła słusznie, jej międzypokoleniowa trauma podąża za nią wszędzie. A koniec przychodzi jako odkupienie.