Riko pracuje w fabryce przetwarzającej mięso, podobnie jak jego ojciec. Częściej widzi zwierzęta niż ludzi, a życia nie ułatwia mu skomplikowana relacja z Sarą. Zresztą Riko i tak ma szczęście: większość jego kolegów straciła pracę po pięćdziesiątce i w ogóle nie ma źródła utrzymania. Czas wolny spędza z przyjaciółmi, między innymi z Carnevale, ale nie pomaga mu to ukoić duszy skołatanej kryzysami egzystencjalnymi. Pewnego dnia grupa przyjaciół postanawia pojechać do Rzymu, gdzie bierze udział w protestach ulicznych. Riko zostaje ranny w głowę, co powoduje, że chce zmienić swoje życie: zaczyna rozmawiać z żoną, a w pracy dopominać się o swoje.

Na przedmieściach Rzymu czworo pechowców, Papero (Claudio Santamaria), jego piękna żona Ballerina (Sara Serraiocco), Merda (Marco D'Amore) oraz Plissé (Simoncino Simone Martucci), kierowanych poczuciem niesprawiedliwości, postanawia napaść na bank, w którym zdeponowane są pieniądze chińskiego szefa gangu. Ich plan ma jednak dosyć słabe fundamenty, ponieważ pierwszy z nich nie ma nóg, jego żona zaś nie ma rąk, Merda jest narkomanem, a Plissé zmaga się z karłowatością. Mimo to karkołomny projekt okazuje się skuteczny. Szybko jednak wychodzi na jaw, że żaden z członków bandy nie zamierzał podzielić się łupem z pozostałymi.

Nastoletnia Samantha została porwana i uwięziona na piętnaście lat. Kiedy budzi się w szpitalu, niczego nie pamięta. Nikt nie wie, jak udało jej się uciec. Z pomocą policyjnego profilera, doktora Greena (Dustin Hoffman), próbuje odzyskać wspomnienia z tajemniczego labiryntu – więzienia, w którym porywacz zmuszał ją do rozwiązywania zagadek, stosując przerażający system nagród i kar. Równocześnie sprawcę próbuje odnaleźć bezkompromisowy detektyw Bruno Genko (Toni Servillo). Potwór, który uwięził dziewczynę wciąż jest na wolności. Jedyny sposób, by złapać Człowieka z Labiryntu, to włamać się do umysłu Samanthy... Zaczyna się polowanie na oprawcę