Nagrodzony Srebrnym Lwem w Wenecji film, w którym narodził się João de Deus: grany przez samego reżysera fetyszysta, lekkoduch, domorosły filozof i bon vivant. Mieszkaniec taniego pokoju w tytułowym pensjonacie, który spędza dni na włóczęgach po barach, miejskich zaułkach i hotelach na godziny, szukając zabawy i towarzystwa młodych dziewcząt. Przyjąwszy imię patrona rybaków, chorych psychicznie i prostytutek, João wybiera sferę profanum, która jest przestrzenią wolności osobistej i artystycznej prowokacji. Tytułowy budynek zbudowany został z wielu odniesień: choćby do słynnego obrazu van Gogha, który mieszkał i tworzył w podobnym "żółtym domu" rządzonym przez surową właścicielkę. "Żółtymi domami" zwykło się też określać szpitale psychiatryczne, a João ma przecież w sobie wiele z wariata - przynajmniej w oczach społeczeństwa, którego zasady z takim wdziękiem kwestionuje.

Na portowym nabrzeżu niejaki Eloi (Henrique Canto e Castro) ratuje przed samobójczym skokiem chłopaka (w roli Samuela Dinis Neto Jorge). W ciągu dwóch nocy spędzonych na włóczędze, piciu i tańcach starszy mężczyzna, który sam rozpaczliwie poszukuje sensu życia, będzie starał się przekonać Samuela, że ów sens z pewnością gdzieś istnieje. W tym celu przedstawi mu także najpiękniejszą lizbońską prostytutkę, Esperancę (Fabienne Babe). Z czasem dołączą do nich jej koleżanki, Rosa Bianca i Ivone. Wszyscy pięcioro będą przemierzać uliczki miasta, obwieszone girlandami, zastawione stołami i rozbrzmiewające muzyką pimba (a wszystko to z okazji festiwalu Świętego Antoniego).