Pierre Schoendoerffer jest w kinie francuskim zdeklarowanym specjalistą od filmów wojennych. A właściwie nie od gatunku, a tematu. W "Dien Bien Phu" wszystko utrzymane jest w typowej dla Schoendoerffera poetyce: surowa rekonstrukcja dwóch miesięcy koszmarnej bitwy, wtłoczona w kompozycyjny schemat, który stanowi pomysł na film. Ów schemat to stałe przeplatanie się dwóch miejsc akcji: tyłów i frontu. Tyły to Hanoi: smętne popijawy w oficerskiej kantynie, palarnia opium, amerykański reporter (Donald Pleasence) węszący za sensacją, a nawet uroczysty koncert skrzypaczki, przybyłej wprost z Paryża. Film zaczyna się zresztą od próby akompaniującej jej orkiestry, z muzykami w nienagannych smokingach. Nadaje to całości charakter zamkniętej muzycznej struktury. Natomiast front to bezradność przebranych w mundury ludzkich marionetek, deszcz, przed którym nie ma się gdzie schować, ciała oblepione błotnistą mazią, trupy składane w ambulansach.

W tym filmie Lee Marvin gra amerykańskiego gangstera, który przybywa do Francji z powodów osobistych, tutaj obrabowuje bank. Podczas napadu ginie kilku policjantów i przypadkowi przechodnie. Uciekając przed policją, ukrywa się w odległej wiosce. Z czasem jednak odkrywa, że ​​ukrywający go wieśniacy są bardzo dziwni i z ich strony grozi mu znacznie większe niebezpieczeństwo niż ze strony policji.

24 godziny z życia trójki przyjaciół. Żyd Vinz, Arab Saïd oraz Murzyn Hubert mieszkają w jednym z blokowisk na paryskim przedmieściu. Jak większość mieszkańców tej dzielnicy, są bezrobotni, pozbawieni perspektyw i nadziei na lepsze jutro. Nuda i bezczynność często kończą się łamaniem prawa oraz potyczkami z policją. Kiedy chłopcy dowiadują się, że stróże prawa dotkliwie pobili ich kolegę, młodego Araba, postanawiają się zemścić. Nakręca się spirala przemocy. Chęć odwetu prowadzi do tragicznego epilogu.