Koniec XIX wieku. Kamil, poeta i malarz, bierze ślub z Krystyną, naiwną dziewczyną, niemającą pojęcia o jego prawdziwym obliczu. Pod pozorami ujmującego amanta artysta ukrywa bowiem drugą twarz: skłonności do alkoholu, narkotyków i romansów. Państwo młodzi, na zaproszenie kuzynki Kamila, przyjeżdżają do pałacu hrabiny Julii, o której krążą mrożące krew w żyłach opowieści. Podobno po śmierci przybierała postać wilczycy, dręcząc okolicznych mieszkańców. Nocą rozpętuje się nawałnica, która wyrywa cmentarne drzewo, naruszając płytę na grobie Julii.

Rok 1968. W małym miasteczku licealiści spędzają czas na nauce i prywatkach. Co tydzień spotykają się, by razem słuchać zachodniej muzyki. Dwóch przyjaciół: Tomek i Marcyś, rywalizuje o względy Oli, córki szefa miejscowej służby bezpieczeństwa. Radio Wolna Europa donosi o rozruchach studenckich w Warszawie. Atmosfera w kraju staje się coraz bardziej napięta. Gdy Tomek zostaje zawieszony w prawach ucznia za umieszczenie w szkolnej gablocie "obrazoburczych" zdjęć, Marcyś bierze winę na siebie. Wie, że i tak niedługo będzie musiał opuścić Polskę .

Jest wiek XXI - wiek superwizji. To nowe medium działa na wszystkie zmysły, stwarzając odbiorcy całkowitą iluzję rzeczywistości. Wrażenia dostarczane za pośrednictwem superwizji całkowicie się jednak różnią od tego, co przynosi życie codzienne - są przyjemne, łagodnie usypiające, słodkie. Każdy, kto poznał uroki superwizji, nie chce wracać do rzeczywistości. Jest to tym bardziej zrozu­miałe, że prawdziwy świat nie ma nic do zaproponowania - w wieku XXI pięknie jest tylko na ekranie telewizora; miasta leżą w gruzach, ludzie nie chcą i nie potrafią pracować, brakuje żywności. Robert, były narkoman superwizyjnych snów, opuszcza po kilku latach klinikę rehabilitacyjną. Chce wrócić do normalnego życia, ale normalnego życia już nie ma. Wszyscy pogrążeni są w letargu, bierni, zapatrzeni w telewizory. Miasto kontroluje grupa policjantów - agentów służby bezpieczeństwa. Robert pragnie to zmienić, a przynajmniej zrozumieć, dlaczego tak jest, dotrzeć do odpowiedzialnych za obecny stan rzeczy...

Młody muzyk Tadeusz Wyczyński trafia do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu za działalność konspiracyjną. Skierowany do oddziału "doświadczalnego" - zostaje zarażony tyfusem. Rodzi się w nim imperatyw przeżycia za wszelkę cenę. Kornblumenblau - to tytuł niemieckiej piosenki granej przez więźnia na obsesyjne żądanie blokowego. Dzięki temu dostaje się do obozowej orkiestry i do wymarzonego bloku artystów, co daje mu szansę przeżycia. Po wyzwoleniu obozu przez żołnierzy radzieckich ochoczo gra im Katiuszę, byle dostać miejsce w pociągu.