Absurdalne i surowe społeczeństwo dystopijne zostaje nagle zniszczone, gdy jego przywódca zostaje obalony. Film wyreżyserowany przez ukraińskiego reżysera zza krat, podczas jego uwięzienia w rosyjskim łagrze. Powstał we współprodukcji czterech kinematografii: Ukrainy, Polski, Czech oraz Francji.

Poruszająca, brutalna opowieść o miłości i poświęceniu, inspirowana prawdziwymi relacjami z ogarniętej wojną Ukrainy. Historia pięciu zwykłych kobiet, którym daleko do miana bohaterek. Niewidoma dziewczynka, która zostaje opiekunką grupy sierot. Lekarka, która staje przed ogromnym dylematem moralnym. Nastolatka, która za wszelką cenę usiłuje ocalić swoją malutką siostrę. Starsza kobieta, która traci męża. Matka, która rusza na front, by odnaleźć syna. Ich przeplatające się losy poruszają do głębi i przypominają, że wojna toczy się tuż za rogiem.

Tytułowy Pamfir, niegdyś przemytnik, dziś robotnik zarabiający na chleb w Polsce, wraca do domu w Zachodniej Ukrainie. Chce spędzić we wsi doroczny karnawał, a przede wszystkim pobyć z żoną i synem. Nastoletni Nazar wpada jednak w kłopoty i ojciec zmuszony jest spłacić jego dług. Pamfir odnawia stare kontakty i przyjmuje ostatnie zlecenie. Nie wie, że wkracza w świat, w którym da się przemycić wszystko, z wyjątkiem dobra. Jeden z najlepszych ukraińskich filmów roku mistrzowsko splata filmowe konwencje, pogańskie mity i ukraińską rzeczywistość. W „Pamfirze” migracja zarobkowa wydaje się jedyną szansą ucieczki od braku perspektyw i wszechobecnej korupcji – na lata rozdziela jednak rodziny. Pobrzmiewają tu też dalekie echa wojny, dopisując filmowi nowe, zaskakujące znaczenia. Bo choć nie mówi o niej wprost, wizjonerski „Pamfir” stał się metaforą obecnej sytuacji.

Charków, lata 30. ubiegłego wieku. Złote lata ukraińskiej sztuki. W nowym, luksusowym Domu "Słowo", zbudowanym specjalnie dla artystów, znajduje swoje miejsce młody, ambitny poeta Vladimir Akimov. Pochodzi z prowincji, pracuje jako korektor w prasie i nigdy nawet nie marzył, że zamieszka pod jednym dachem z uznanymi ukraińskimi pisarzami i artystami. Uważa swoją poezję za genialną, ale nikt nie traktuje poważnie jego wysiłków literackich, nie mówiąc już o okazjonalnych chichotach nad jego epigońskimi wierszami. Jednak los się do niego uśmiecha. Szef agencji wywiadu politycznego proponuje mu, aby został autorem napisanej wcześniej sztuki. Akimow zgadza się, podpisując notę o nieujawnianiu informacji. Poeta nie ma pojęcia, jaką cenę zapłaci za ten sukces. "Dom Słowo" to historia ukraińskiego pokolenia artystów prześladowanych przez system totalitarny - na tle jednego z największych ludobójstw XX wieku, Hołodomoru, który spowodował śmierć blisko 7 milionów ludzi.

Akcja filmu rozgrywa się na dwóch, przeplatających się ze sobą płaszczyznach czasowo-przestrzennych. Pierwsza z nich przedstawia wizytę Ludmiły Pawliczenko jako członka radzieckiej delegacji w Waszyngtonie, która daje początek jej osobistej zażyłości z Eleanorą Roosevelt. Druga – to historia kariery Ludmiły jako snajpera Armii Czerwonej biorącej udział w pierwszych miesiącach II wojny światowej w ZSRR.