Młody muzyk Tadeusz Wyczyński trafia do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu za działalność konspiracyjną. Skierowany do oddziału "doświadczalnego" - zostaje zarażony tyfusem. Rodzi się w nim imperatyw przeżycia za wszelkę cenę. Kornblumenblau - to tytuł niemieckiej piosenki granej przez więźnia na obsesyjne żądanie blokowego. Dzięki temu dostaje się do obozowej orkiestry i do wymarzonego bloku artystów, co daje mu szansę przeżycia. Po wyzwoleniu obozu przez żołnierzy radzieckich ochoczo gra im Katiuszę, byle dostać miejsce w pociągu.

"Nie było słońca tej wiosny" to gorzki, surowy, pozbawiony patosu i heroizacji obraz okupacyjnej rzeczywistości. Film Janickiego to przede wszystkim historia rodzącego się subtelnego uczucia w brudno-błotnistej, naturalistycznej scenerii polskiej wsi. Niewątpliwą zasługą reżysera jest także, dość rzadkie w naszej kinematografii, ukazanie codziennego wiejskiego życia "za Niemca". Chłopi w "Nie było słońca..." są nie tylko zastraszeni i oswojeni ze śmiercią. Ujawniają także różne, często ścierające się postawy, od donosicielstwa i szmalcownictwa do graniczącego z szaleństwem męstwa. Na uwagę zasługuje też debiutująca w głównej roli w filmie Ernestyna Winnicka. Przednie aktorstwo zaprezentowali też Henryk Bista (świetny zwłaszcza w scenie pijackiego pojedynku z karczmarzem), Jerzy Trela i Bogusław Sochnacki.

Współczesna baśń o człowieku, który stracił twarz w wypadku. Po nowatorskiej operacji wraca do rodzinnej miejscowości, ale ludzie nie wiedzą jak go traktować. Staje się dla nich kimś obcym.