Marie i Borisa poznajemy w chwili, gdy najlepszy czas mają już wyraźnie za sobą. Trwające piętnaście lat małżeństwo chyli się ku upadkowi. Jedynym powodem, dla którego tych dwoje wciąż mieszka pod jednym dachem, nie jest wcale dobro dzieci, a fakt, że mężczyzny nie stać na wynajem własnego lokum. Co więcej, żąda od Marie, by go spłaciła, choć wcale nie partycypował w zakupie nieruchomości, a jedynie wyremontował mieszkanie. Przeciągające się "negocjacje" powodują wiele mniejszych nieporozumień, dając dowód na to, jak ta dwójka się od siebie oddaliła. Coraz mniej tu racjonalnych argumentów, zastępowanych przez emocje i wytykanie wzajemnych słabości. Od różnic w poglądach na wychowanie dzieci, przez problemy ze znalezieniem pracy, po pochodzenie.

Lekarka Jenny (Adele Haenel) próbuje nauczyć swojego praktykanta przestrzegania godzin pracy. Nie wie jeszcze, że te same zasady wkrótce zmienią jej życie. Pewnego dnia do drzwi gabinetu puka pewna młoda kobieta. Jenny skończyła już jednak swój dyżur, więc nie przyjmuje chorej. Nazajutrz policja znajduje ciało niedoszłej pacjentki niedaleko kliniki. Jenny ma ogromne wyrzuty sumienia, więc postanawia samodzielnie ustalić tożsamość zmarłej, a także zapewnić jej godny pochówek.

Sandra staje przed zadaniem na pozór niemożliwym. Musi przekonać wszystkich ludzi, z którymi pracuje, aby zrezygnowali ze swoich premii. Jeżeli jej się nie powiedzie – ona sama straci pracę. Wspierana przez męża, kobieta wyrusza na spotkania z kolegami i koleżankami z pracy. Ma tylko jeden weekend, by uratować posadę.