Rok 1969. Malcolm Sayer rozpoczyna pracę w szpitalu Mount Carmel. Zaintrygowany grupą pacjentów cierpiących na katatonię, odkrywa, że objawy choroby są zbliżone do symptomów schorzenia Parkinsona. Postanawia wypróbować na nich eksperymentalny lek. Pierwszym, który przechodzi kontrowersyjną terapię jest Leonard Lowe, chory od 25 lat. Odzyskuje z czasem świadomość, może poruszać się i mówić. Między obu mężczyznami nawiązuje się nić porozumienia, stają się przyjaciółmi. Sayer podaje lek pozostałym pacjentom. W czasie wycieczki po Nowym Jorku Leonard zakochuje się w Pauli. Umawiają się na spacer, ale personel szpitala odmawia mu prawa wyjścia. Leonard wpada w złość i zostaje umieszczony na oddziale zamkniętym. Objawy choroby powracają...

Dwie kobiety wynajmują wspólnie mieszkanie i pracują w ośrodku rehabilitacyjnym. Gdy jedna z nich ulega wypadkowi, jej charakter całkowicie się zmienia.

Młody szkocki ksiądz, Francis Chisholm, zostaje wysłany na misję do Chin. Dotąd wolny od wielkich poświęceń czy odpowiedzialności, tutaj zostaje zmuszony do nieustannej, ciężkiej pracy na swojej nowej parafii. Z początku spotyka się z wrogością, odosobnieniem, chorobami, biedą i różnymi upokorzeniami, lecz determinuje go to do jeszcze bardziej wytężonego wysiłku. Z czasem zyskuje akceptację i rosnący szacunek wśród Chińczyków i związuje się ze swoją parafią na tyle mocno, że jako starszemu kapłanowi ciężko mu będzie ją opuścić.

Pod koniec XIX w. bogaty hodowca bydła dochodzi do wniosku, że kończy się czas pionierstwa. Nadal marzy o nie kończącym się Zachodzie i jego pięknie, które chciałby dzielić z możliwie niewielką liczbą ludzi. Nienawiść do stale poszerzającego się strumienia przesiedleńców i akcji zasiedlenia prerii ciągle w nim rośnie i przeradza się w chęć użycia przemocy.

Wesele i ślub Dina Corelli z panną Brenner staje się dla Altmana wspaniałą okazją do wyśmiania amerykańskiego społeczeństwa. Altman wyśmiewa prawie wszystko, od sztucznej pobożności, przez seksualność i narkotyki, po życie codzienne.