Europa, rok 1990. Wieści na temat upadku muru berlińskiego docierają do uszu dojrzałej Katrine (Juliane Kohler) - żony, matki i babci. Mimo, że Katrine płynnie mówi po norwesku i na północy Europy mieszka od dwudziestu lat, urodziła się we Wschodnich Niemczech i wychowała w tamtejszym sierocińcu. Na kartach rodzinnej historii jest zapisane, że matkę, Asę (Liv Ullmann), Katrine odnalazła po wielu ciężkich próbach i dramatycznej ucieczce z NRD przez morze bałtyckie. Spokój domowego ogniska, które Katrine stworzyła z kochającym mężem Bjarte (Sven Nordin) i córką Anne (Julia Bache-Wiig) zaburza jednak pojawienie się ambitnego prawnika, Svena Solbacha (Ken Duken). Mężczyzna prowadzi śledztwo w sprawie dzieci Lebensbornu. Katrine okazuje się jednym z nich - dzieckiem, które trafiło do sierocińca za to, że narodziło się ze związku Norweżki i Niemca podczas II Wojny Światowej.

Władysław Szpilman wraz z rodziną mieszka w Warszawie. Jest młodym, zdolnym pianistą, żydowskiego pochodzenia. Gdy do miasta wkraczają Niemcy, i wkrótce potem zakładają getta, młody Władek zarabia jako pianista w kawiarniach. Z biegiem czasu Niemcy rozpoczynają wywóz Żydów, a Szpilmanowi w ostatniej chwili udaje się uniknąć losu rodziny, którą zagnano do wagonu pociągu. Wkrótce potem Władysław ucieka z getta i dzięki polskim przyjaciołom znajduje ukrycie przed okupantami. Niestety nie zaznaje spokoju na długo. Zaraz po wybuchu Powstania Warszawskiego Szpilman musi uciekać.

Francis ma za sobą mroczną przeszłość i dotarłszy do Niemiec, pragnie rozpocząć uczciwe życie. Ale na przybysza bez papierów czeka tylko łóżko w nędznym hostelu, kiepsko płatna robota na czarno i kolejne upokorzenia. Chyba że ulegnie wszetecznemu urokowi Reinholda i wraz z nim zanurzy się w cekinowo-neonowy, spływający kokainą i szampanem berliński półświatek.