Złożony z trzech części, ośmiu odcinków, sześciu opowiadań, epicki i absurdalnie ambitny "La flor". Monumentalny i kinofilski, histerycznie śmieszny, poruszający się po obszarze zarezerwowanym dla kina klasy B. Mariano Llinás odmienia gatunki przez przypadki – horrory, musicale, melodramaty, szpiegowskie thrillery z czasów zimnej wojny, kanadyjskie filmy górskie i inne. Tworzy dowcipny i erudycyjny komentarz do współczesnej kultury nałogowego pochłaniania seriali. Daje przewrotną alternatywę wobec binge-watchingu, używając serialowej logiki narracyjnej w kinie. W każdym z sześciu epizodów grają te same cztery charyzmatyczne aktorki, które wcielają się w coraz to nowe postaci i wędrują poprzez kolejne opowieści i meandry fabuły. Historie rozwidlają się w surrealistyczne dygresje poprzecinane poetyckimi interludiami, pojawiają się nagłe zwroty akcji i meta-wątki. "La flor" jest też filmem o robieniu i o oglądaniu filmów: pochwałą fikcji i konfabulacji.

Loba opuszcza szpital psychiatryczny, w którym spędziła dużo czasu. Aby ułatwić kobiecie powrót do społeczeństwa, jej nastoletnia córka Ema wymusza na ojcu, Turbo, aby na miesiąc przyjęli ją do swojego domu. Od samego początku życie pod jednym dachem z niestabilną emocjonalnie, ekscentryczną byłą żoną stanowi dla mężczyzny duże wyzwanie. Stopniowo jednak łączące ich dawniej uczucia odżywają. Odtąd oboje czują, że stracili grunt pod nogami i albo uda im na nowo stworzyć rodzinę, albo razem trafią do szpitala.