Nichijou nie posiada spójnej linii fabularnej, każdy epizod to parę krótkich scen, wyjętych z niecodziennej codzienności kilku bohaterek. Każda z nich będzie próbowała udusić nas śmiechem na swój własny sposób, każda też użyje do tego charakterystycznych środków. Seria nie ma w sobie ani grama powagi czy dramatu, jest za to dosłownie przesiąknięta doskonałą komedią i hektolitrami parodii.

Gimnazjalista Amano Yukiteru, to chłopak, który ma problemy w znajdywaniu przyjaciół. Sam siebie uważa za widza, który tylko wszystko obserwuje, zaś swoje ewentualne przemyślenia zapisuje w pamięci telefonu. Dręczony samotnością, bohater zaczyna wyobrażać sobie różne rzeczy, jak na przykład przyjaciela zwanego Deus ex Machina (łac. „Bóg z maszyny”), będącego jednocześnie Panem Czasu i Przestrzeni. Widząc marny stan Yukiteru, Deus postanawia obdarzyć go specjalną zdolnością – teraz jego komórka będzie w stanie zapisać wydarzenia, które dopiero się wydarzą w niedalekiej przyszłości! Tym sposobem Yukiteru zostaje zmuszony do wzięcia udziału w grze, która wyłoni następcę tajemniczego Deusa.

Tomoya Okazaki to uczeń trzeciej klasy liceum, który jest rozżalony swoim życiem. Jego matka zginęła w wypadku samochodowym, gdy był jeszcze dzieckiem, co spowodowało, że jego ojciec zaczął sięgać po alkohol i papierosy. W efekcie między nimi dochodziło do częstych kłótni, aż w końcu w jednej z nich Tomoya doznał kontuzji ramienia. Od tamtej pory ma z ojcem chłodne stosunki, co z czasem skłoniło go do stania się chuliganem. Pewnego dnia, idąc do szkoły, spotyka dziwną dziewczynę o imieniu Nagisa Furukawa, która jest o rok starsza, ale powtarza rok ze względu na chorobę. Z tego powodu często jest sama, gdyż większość jej przyjaciół poszła już dalej. Dwójka zaczyna spędzać ze sobą czas i stopniowo, w miarę upływu czasu, Tomoya zauważa, że jego życie zmienia kierunek.

Kyon, nastolatek o sceptycznym i cynicznym usposobieniu, rozpoczyna naukę w szkole średniej. Trafia do klasy z Haruhi Suzumiyą – dziewczyną znaną ze swojej urody i wszechstronnych zdolności, jak również ekscentryczności i niechęci wobec innych. Ta na wstępie oświadcza nowym kolegom, że zajmuje się poszukiwaniem obcych, podróżników w czasie oraz esperów i nie jest zainteresowana normalnymi ludźmi. Mimo bycia jej przeciwieństwem wygląda na to, że Kyon jest jedyną osobą, z którą ma ona ochotę rozmawiać. Wkrótce, z powodu braku szkolnych klubów spełniających jej oczekiwania, Haruhi postanawia założyć Brygadę SOS, zajmującą się zjawiskami nadprzyrodzonymi.

Gol D. Roger był znany jako „Król Piratów”, najsilniejsza i najbardziej niesławna istota, która żeglowała po Grand Line. Schwytanie i egzekucja Rogera przez rząd światowy przyniosła zmianę na całym świecie. Jego ostatnie słowa przed śmiercią ujawniły istnienie największego skarbu świata, One Piece. To właśnie to objawienie przyniosło wielki wiek piratów, ludzi, którzy marzyli o znalezieniu One Piece - co obiecuje nieograniczoną ilość bogactw i sławy - i całkiem możliwe, że szczyt chwały i tytuł Króla Piratów. Monkey D. Luffy'ego, 17-letni chłopiec, w myśl o ekscytującej przygodzie postanawia zostać piratem. Podążając śladami swojego bohatera z dzieciństwa, Luffy i jego załoga podróżują po Grand Line, przeżywając szalone przygody, odkrywając mroczne tajemnice i walcząc z silnymi wrogami, a wszystko po to, aby zdobyć najbardziej pożądany ze wszystkich fortun - One Piece.

Gol D. Roger był znany jako „Król Piratów”, najsilniejsza i najbardziej niesławna istota, która żeglowała po Grand Line. Schwytanie i egzekucja Rogera przez rząd światowy przyniosła zmianę na całym świecie. Jego ostatnie słowa przed śmiercią ujawniły istnienie największego skarbu świata, One Piece. To właśnie to objawienie przyniosło wielki wiek piratów, ludzi, którzy marzyli o znalezieniu One Piece - co obiecuje nieograniczoną ilość bogactw i sławy - i całkiem możliwe, że szczyt chwały i tytuł Króla Piratów. Monkey D. Luffy'ego, 17-letni chłopiec, w myśl o ekscytującej przygodzie postanawia zostać piratem. Podążając śladami swojego bohatera z dzieciństwa, Luffy i jego załoga podróżują po Grand Line, przeżywając szalone przygody, odkrywając mroczne tajemnice i walcząc z silnymi wrogami, a wszystko po to, aby zdobyć najbardziej pożądany ze wszystkich fortun - One Piece.

Nichijou nie posiada spójnej linii fabularnej, każdy epizod to parę krótkich scen, wyjętych z niecodziennej codzienności kilku bohaterek. Każda z nich będzie próbowała udusić nas śmiechem na swój własny sposób, każda też użyje do tego charakterystycznych środków. Seria nie ma w sobie ani grama powagi czy dramatu, jest za to dosłownie przesiąknięta doskonałą komedią i hektolitrami parodii.

Nichijou nie posiada spójnej linii fabularnej, każdy epizod to parę krótkich scen, wyjętych z niecodziennej codzienności kilku bohaterek. Każda z nich będzie próbowała udusić nas śmiechem na swój własny sposób, każda też użyje do tego charakterystycznych środków. Seria nie ma w sobie ani grama powagi czy dramatu, jest za to dosłownie przesiąknięta doskonałą komedią i hektolitrami parodii.

Nichijou nie posiada spójnej linii fabularnej, każdy epizod to parę krótkich scen, wyjętych z niecodziennej codzienności kilku bohaterek. Każda z nich będzie próbowała udusić nas śmiechem na swój własny sposób, każda też użyje do tego charakterystycznych środków. Seria nie ma w sobie ani grama powagi czy dramatu, jest za to dosłownie przesiąknięta doskonałą komedią i hektolitrami parodii.

Nichijou nie posiada spójnej linii fabularnej, każdy epizod to parę krótkich scen, wyjętych z niecodziennej codzienności kilku bohaterek. Każda z nich będzie próbowała udusić nas śmiechem na swój własny sposób, każda też użyje do tego charakterystycznych środków. Seria nie ma w sobie ani grama powagi czy dramatu, jest za to dosłownie przesiąknięta doskonałą komedią i hektolitrami parodii.

Nichijou nie posiada spójnej linii fabularnej, każdy epizod to parę krótkich scen, wyjętych z niecodziennej codzienności kilku bohaterek. Każda z nich będzie próbowała udusić nas śmiechem na swój własny sposób, każda też użyje do tego charakterystycznych środków. Seria nie ma w sobie ani grama powagi czy dramatu, jest za to dosłownie przesiąknięta doskonałą komedią i hektolitrami parodii.

Yui Hirasawa to świeżo upieczona uczennica liceum, której najważniejszym wyzwaniem na obecną chwilę jest dołączenie do jednego z wielu klubów w nowej szkole. Niestety żaden jej nie odpowiada, ale podczas powrotu ze szkoły natrafia na plakat „Klubu Lekkiej Muzyki”, do którego postanawia się zapisać, nie umiejąc grać na żadnym instrumencie. Mimo wszystko zostaje przyjęta, gdyż klub potrzebuje jak największej liczby nowych członków, aby nie zostać rozwiązanym. Yui poznaje tam Tanakę Ritsu - perkusistkę i zarazem przewodnicząca klubu, Akiyamę Mio - basistkę i Kotobuki Tsumugi - keyboardzistkę. Podczas ich pierwszego spotkania nasza bohaterka postanawia nauczyć się gry na gitarze.